Ik had vorige week een gesprek met een potentiële klant. In zo’n gesprek komen vaak de recente ziektegevallen langs. Tijdens dit gesprek bleek dat deze werkgever te maken heeft met een werknemer die nu anderhalf jaar ziek is vanwege psychische klachten: “een flinke burn-out”, aldus het hoofd P&O. Kort na de ziekmelding is de werknemer via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog voor behandeling. De werknemer wordt tot op heden nog steeds behandeld. Hij heeft eerst een klein jaar volledig thuis gezeten en is inmiddels voorzichtig gestart met opbouwen. Werkgever heeft samen met de werknemer een opbouwschema gemaakt waarbij hij zijn werkzaamheden elke week met 1 uur uitbreidt.
Wat mij verbaast als ik zo’n verhaal hoor is zowel de lange periode van afwachten als het lange opbouwschema om weer volledig aan de slag te zijn. Deze twee zaken zijn des te opvallender omdat de werknemer wel gelijk in behandeling is gegaan voor zijn klachten. En we mogen toch aannemen dat een behandeling leidt tot verbetering? Anno 2010 gebeurt mij dit nog altijd te vaak. De werkgever hanteert de fluwelen handschoen om de zieke werknemer volledig terug aan het werk te krijgen.
Wanneer er sprake is van een serieuze ziekmelding, waarbij een werknemer een behandeling dient te ondergaan (bijvoorbeeld van een psycholoog, een fysiotherapeut, etc.) om geschikt te worden voor het eigen werk, hanteer ik altijd 2 vuistregels: 1. Indien een werknemer effectief behandeld wordt, neemt de belastbaarheid van de werknemer toe en kan hij dus weer (meer) gaan werken binnen een niet al te lang tijdsbestek. 2. Na de periode van thuis zitten wordt er vlot opgebouwd, van 0 naar 40 uren per week in maximaal 2 maanden.
In het bovenstaande voorbeeld zou ik veel eerder aan de bel trekken bij de bedrijfsarts. Kennelijk slaat de behandeling door de psycholoog niet aan, de werknemer zit immers al een jaar thuis. Is de behandeling wel adequaat? Of, vallen zijn klachten wel mee en zijn er al passende arbeidsmogelijkheden? Op het moment dat er weer gewerkt gaat worden, is mijn advies om te starten met een belasting van twee uren per dag (conform de richtlijn van het UWV). Indien dit twee weken goed gaat kan de werknemer de twee weken daarna vier uren per dag werken. Enzovoorts, tot de werknemer zijn werk weer volledig heeft hervat.
Uiteraard kan het gebeuren dat het de werknemer niet lukt om in dit tempo op te bouwen. Geen probleem. Maar dat is dan wel een reden voor mij om weer een herbeoordeling te laten uitvoeren door de bedrijfsarts en de bedrijfsarts te vragen of de behandeling nog steeds adequaat is. En natuurlijk is elk ziektegeval weer net iets anders en zal dus de opbouw naar volledig herstel altijd weer maatwerk zijn. Bovenstaande vuistregels voorkomen echter dat er onnodig lang niets gebeurd en daarna eindeloos wordt opgebouwd. Hier hebben volgens mij zowel werkgever (minder verzuimkosten) als werknemer (sneller weer beter en aan de slag) veel baat bij.
Mark Idzinga, September 2010
Leave a Reply