Ontmoet Anton.

Anton Schuch.

Voormalig bedrijfsarts.

Voormalig, want hij is inmiddels al een tijdje gestopt.

Omdat hij bevreesd was. Voor zijn klanten. Wanneer hij opkwam voor de belangen van zieke werknemers.

Doe jij dat ook wel eens? Je bedrijfsarts bang maken?

Bedrijfsartsen hebben natuurlijk een unieke, neutrale positie als het gaat om ziekteverzuim.

Hun mening doet er namelijk écht toe. Zij zijn degene die bepaalt of een zieke werknemer wél of niet in staat is om te werken.

 

Bedrijfsartsen hebben het altijd over hun spagaat.

 

De onafhankelijkheid die ze – bij wet – hebben.

Dus dat ze enerzijds aan de belangen van de werknemer moeten denken. Maar ook die van de werkgever niet uit het oog mogen verliezen.

Laat die werkgever nou net vaak ook degene zijn, die het salaris of de factuur van de bedrijfsarts in kwestie betaalt…

Vinden ze lastig.

Die bedrijfsartsen.

Nou ja, gelukkig niet allemaal.

Maar Anton dus wel.

Zie het korte filmpje hieronder (1 min 07 sec).

Het probleem van Anton is: hij is ongeschikt.

Anton is ongeschikt voor de functie van bedrijfsarts.

Ja, sorry.

Dat klinkt hard.

Maar ik kan én wil het niet mooier maken dan het is.

 

Als bedrijfsarts wordt er inderdaad wel wat van je gevraagd.

 

Je moet natuurlijk feilloos kunnen oordelen in hoeverre ziekte het eigen werk van de werknemer belemmert.

Dat lukt een groot deel van de bedrijfsartsen nog wel.

(het helpt als je als werkgever vooraf goede vragen stelt)

Daarna wordt het vaak lastig.

Bij het draagvlak.

Het creëren van draagvlak voor het oordeel.

Bij zowel werkgever als werknemer.

Dus een werknemer die zichzelf tot niks in staat acht, uitleggen dat hij weer aan de slag moet. Of een werkgever die vindt dat de zieke werknemer zich aanstelt, vertellen dat de werknemer in kwestie momenteel toch écht volledig arbeidsongeschikt is.

Dat is niet altijd eenvoudig.

Maar het is wél een onderdeel van het vak.

Van een (dure) bedrijfsarts mag je vragen dat hij ook dat aspect beheerst.

 

Je mag van een bedrijfsarts vragen dat hij zijn oren niet laat hangen naar de werkgever of werknemer met de grootste mond.

 

De op hem uitgeoefende druk, laat een goede bedrijfsarts koud.

Die gaat goed geïnformeerd het spreekuur in. Komt tot een oordeel. En geeft uitleg hoe hij tot zijn oordeel is gekomen. Aan de werknemer in de spreekkamer. En aan de werkgever middels een duidelijke terugkoppeling.

En klaar is Kees.

Vergelijk het met een voetballer.

Een goede spelverdeler kan zich staande houden, ook op een druk en chaotisch middenveld.

Maar zonder inzicht, techniek en handelingssnelheid is het lastig voetballen. Dan kom je als speler snel in de problemen.

Terug naar Anton.

Hij kwam dus ook regelmatig in de problemen.

Simpelweg omdat hij niet alle facetten van het vak bedrijfsarts beheerste.

Maar het mooie is.

 

Ik heb niets dan respect voor Anton.

 

Respect omdat hij actie heeft ondernomen. Hij is gestopt. Hij is gestopt voordat zijn disfunctioneren ging leiden tot (verdere) ontevredenheid. Bij werknemers. Bij zijn klanten. En waarschijnlijk ook bij hem zelf.

Hij koos voor zichzelf.

En misschien koos hij ook wel voor zijn gezondheid.

Want langere tijd werk doen waarvoor je niet geschikt bent leidt onherroepelijk tot gezondheidsschade.

 

Wat fijn dat Anton is gestopt als bedrijfsarts.

 

Stel je eens voor dat hij niet was gestopt.

En op den duur ziek was geworden.

Dan zou je toch willen dat hij bij een bedrijfsarts terecht zou komen die helder zou kunnen en durven oordelen.

Zodat er, na dat oordeel, snel gezocht kon worden naar een goede oplossing.

Voor zijn werkgever. Maar zeker ook voor hemzelf.

Waren er maar meer voormalig bedrijfsartsen als Anton.

© Mark Idzinga.

Bron voor foto en filmpje: Ziek door mijn werk. Een website van KRO en NCRV. Waarbij onderzocht wordt in welk systeem mensen, die ziek zijn geworden door hun werk, terecht komen.